ΟΙ ΕΜΜΟΝΕΣ ΓΙΑ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΣΤΟΝ ''ΣΚΛΗΡΟ'' ΠΥΡΗΝΑ ΤΗΣ Ε.Ε.

Οι εμμονές για παραμονή στον «σκληρό» πυρήνα της ΕΕ.
του Ξυλομένου Κωνσταντίνου Διπλ. Πολιτικού Μηχανικού Α.Π.Θ., MSc - Δημοτικού Συμβούλου Καρδίτσας
 

   Μετά και το δημοψήφισμα για την παραμονή της Μ.Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.), του οποίου το αποτέλεσμα ήταν ένα ακόμη δυνατό χτύπημα στο οικοδόμημα της ενωμένης Ευρώπης, αναδεικνύεται ακόμη μία φορά η λανθασμένη και στρεβλή πορεία στην οποία την έχουν οδηγήσει οι ηγέτες της με την περιοριστική  πολιτική που εφαρμόζουν. Οι ευρωπαϊκές αξίες της αλληλεγγύης, της ισότιμης ανάπτυξης και του κοινωνικού κεκτημένου, είναι η βάση στις οποίες οικοδομήθηκε η Ευρώπη των λαών και αυτές που θα έπρεπε να έχουν υπηρετήσει όλα τα μέλη της ανεξαιρέτως. Δυστυχώς όμως, η αυταρχική ηγεμονία της Γερμανίας σε απόλυτη αρμονία και αγαστή συνεργασία με την Ε.Κ.Τ. και το Δ.Ν.Τ., έχει υιοθετήσει ένα μοντέλο διακυβέρνησης της Ευρώπης που εξυπηρετεί αποκλειστικά τα συμφέροντα του τραπεζικού συστήματος, των πολυεθνικών και των ελεύθερων αγορών εις βάρος των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων. Έτσι, οι διαλυτικές τάσεις που αναπτύσσονται στην Ε..Ε. είτε με την άνοδο ακροδεξιών μορφωμάτων σε πολλά μέλη της, είτε με μορφές ακραίων κινητοποιήσεων όπως στη Γαλλία που επιβάλλονται αυταρχικά μέτρα για τα εργασιακά να ενισχύονται, με αποτέλεσμα η Ε.Ε. όπως τη γνωρίζουμε σήμερα να αποτελεί πιθανότατα σύντομα παρελθόν.

   Στη χώρα μας η οποία βιώνει τα πιο σκληρά και αυταρχικά μέτρα των εταίρων της στην Ε.Ε. με τη μορφή των μνημονίων, τα οποία οδήγησαν τα τελευταία χρόνια στην απόλυτη φτωχοποίηση με απώλεια πάνω του 25% του Α.Ε.Π. και εκτόξευση της ανεργίας, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας και του αστικού πολιτικού συστήματος επιμένει στην παραμονή με οποιοδήποτε «κόστος». Με «ακλόνητο» επιχείρημα ότι μια πιθανή απομάκρυνση της χώρας μας από την Ευρωζώνη θα είχε ολέθρια και καταστροφικά αποτελέσματα στην Ελληνική οικονομία και το βιοτικό επίπεδο της χώρας, λες και στα μνημονιακά χρόνια έχουμε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και με τα προγράμματα διάσωσης των δανειστών η Ελληνική οικονομία μεγεθύνεται. Βέβαια, το πρόβλημα για κάποιους που αυτοπροσδιορίζονται ως φιλοευρωπαίοι είναι η μη πιστή εφαρμογή των μνημονιακών δεσμεύσεων και των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων στις οποίες δεν προχώρησαν έγκαιρα όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις μέχρι σήμερα. Η απελευθέρωση των απολύσεων όμως, οι ιδιωτικοποιήσεις με όρους εθνικής υποτέλειας, η κατάργηση των εργασιακών σχέσεων, οι μειώσεις των δαπανών για την υγεία και την παιδεία, οι μειώσεις συντάξεων και οι συνεχείς αυξήσεις φόρων κτλ. που απαιτούν οι δανειστές, αποτελούν τελικά απορρυθμίσεις με επαχθή αποτελέσματα για την κοινωνία.

   H αξιωματική αντιπολίτευση επιμένει να επιζητά εκλογές με πρόσχημα ότι θα εφαρμόσει ένα διαφορετικό μείγμα πολιτικής, καλλιεργώντας και εκείνη με τη σειρά της αυταπάτες στον Ελληνικό λαό ώστε να επανέλθει στην εξουσία. Βέβαια, δεν πρέπει να λησμονείται σε κάθε περίπτωση το γεγονός ότι παλαιότερα, αρκετά στελέχη της δημόσια έχουν τοποθετηθεί εκφράζοντας την υποστήριξη τους στην Τρόικα (Αδ.Γεωργιάδης) και τα μνημόνια ως μοναδική επιλογή της χώρας για την παραμονή στην Ε.Ε. Δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση έχουμε την σημερινή κυβέρνηση που επικαλείται ως άλλοθι την απροθυμία και την οδύνη των επαχθών μέτρων που επιβάλλονται από τους δανειστές στην ελληνική κοινωνία μέσω των μνημονιακών δεσμεύσεων αλλά η ίδια τα εφαρμόζει και την αντιπολίτευση να ωρύεται γι’ αυτά που ίδια θα εφάρμοζε χωρίς καμία ηθική αναστολή εάν ήταν κυβέρνηση. Η πολιτική αντιπαράθεση δηλαδή, μετά την «τεχνητή» κατάρρευση του διλήμματος μνημόνιο/αντιμνημόνιο,  έχει μεταφραστεί ως ποιο μνημόνιο είναι το καλύτερο και ποιος μπορεί να το εφαρμόσει καλύτερα… Τα μνημόνια όμως δεν είχαν σκοπό μόνο να αντιμετωπίσουν το χρέος μέσω των προγραμμάτων διάσωσης τα οποία βέβαια δεν έχουν δώσει κανένα αποτέλεσμα, αλλά να αλλάξουν την ελληνική κοινωνία, να εγκαθιδρύσουν μια νέα λογική διακυβέρνησης και λειτουργίας της κοινωνίας. Έτσι, η εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας αλλά και η επιβολή κηδεμονίας από τους δανειστές μέσω των μνημονίων καθιστούν οποιαδήποτε Ελληνική κυβέρνηση διακοσμητική, αφού το νομοθετικό της έργο σύμφωνα με την απόφαση της Συνόδου Κορυφής της Ευρωζώνης ελέγχεται και προαποφασίζεται από τους θεσμούς. Η Ελληνική κοινωνία εντέλει θα πρέπει να επαναπροσδιορίσει την αναγκαιότητα παραμονής σε μια συμμαχία εκβιαστών που δεν υπάρχει χώρος για ισότιμη και δημοκρατική εκπροσώπηση, αλλά επικρατεί το δίκαιο των ισχυρών και να αναζητήσει μια διαφορετική εναλλακτική λύση στηριζόμενη σ’ ένα ριζοσπαστικό προοδευτικό μοντέλο.